De Hekkensluiters

In hun gastblog vertellen Auke en Britt over hun verblijf in het off-grid paradijs.

Introductie

Wanneer men al acht jaar in dezelfde metropoolregio woont als hun broer, weliswaar gescheiden door gemeentegrenzen en regels betreffende afvalscheiding, en deze persoon per fiets in minder dan dertig minuten bereikbaar is, dan is een verhuizing van +/- 2000km een merkbare verandering. Immers, de vraag of de squashzaal om acht uur of half negen gereserveerd wordt verdwijnt en verandert in: “Gaan jullie Kevin en Sanne nog opzoeken?” Nou, ja. (Zie titel en subtitel.) Al hebben wij hier wel het predicaat Hekkensluiters gekregen. Liefkozend uiteraard; de etymologiebank verkiest een voorbeeld met begrafenisstoeten, en hoewel er in de zomer van 2023 sprake was van een afscheid, had deze een minder permanente aard. Dat wij zo laat in het avontuur van een bezoek maakten was ook op geen manier een weerspiegeling van ons gedeeld enthousiasme hiervoor. Het kwam simpelweg het beste uit voor alle betrokken partijen. Daarnaast, zo leert men, brengt het sluiten van hekken zo zijn voordelen met zich mee, daarover meer in de volgende alinea’s.

Al langere tijd hadden we de ambitie om te gaan interrailen, niet alleen omdat wij bewust en vrijwillig autoloos zijn en hier enige mate van noodzaak speelt, maar ook omdat het een stukje milieubewuste vrijheid voor ons betekende. Laat dit nu perfect te combineren zijn met een bezoek aan dit koppel dat ervoor gekozen heeft om een jaar lang heel milieubewust en zelfvoorzienend (vrij) te leven. In plaats van één hele lange reis, zouden wij dan een serie van enigszins kortere reizen maken, waarbij wij onderweg korte bezoekjes maakten aan een aantal Franse, Spaanse en Portugese steden. When in South-West Europe… 

Dag één

Vrijdagochtend, half 11 kwam onze FlixBus aan in Viseu en werden we begroet door een warm bad bestaande uit een grijze Prius en de twee mensen de wij bijna een jaar hebben moeten missen. (Dichterlijke vrijheid: we hebben ze in April nog kort gezien, maar dat doet af aan het dramatische.)  Onze reis was toen al acht dagen bezig (tien als je het wegbrengen van de poezen meetelt) en de behoefte aan een vaste uitvalbasis, bekende mensen, en thuisgekookt eten was groot. Dat we ook echt in Portugal waren, begon ons tijdens de autorit pas door te dringen, al was het nog steeds een beetje onwerkelijk. Zelfs als we het terrein oprijden, begroet door de waakzame Yula, kunnen we het gevoel dat het allemaal een grote green screen is niet loslaten. Het zal de goede nachtrust zijn, of een gebrek daaraan. 

Onder toeziend oog van de poezen drinken we een kop thee/koffie en maken we kennis met het zevende Portugese wonder van de gastronomie, de Pastel de nata. Wauw! Vervolgens worden we naar het tentje geleid. Hier krijgt onze nom de guerre een tweede betekenis; omdat hier ’s nachts levensgevaarlijke monsters met slagtanden rondlopen (zie blog Ode aan Alles – deel 2), en onze tent bij de moestuinen staat, is het belangrijk dat we het hek netjes sluiten. 

Nog een voordeel van hekkensluiter zijn is de inmiddels uitvoerige kennis van de regio en de bijkomende mogelijkheden om verschillende typen visite te vermaken. Speciaal voor de vermoeide, verhitte mid-twintigers, kwam vandaag het gouden idee om een lokale camping te bezoeken voor een plons, een boek en een Belgisch biertje. Uiteraard kon een potje van De Crew niet ontbreken. Het avondeten werd gegeten op een echt Zuid-Europese tijd; negen uur. Hoewel we hierna een dappere poging hebben gedaan, lukte het ons niet om een zeer lastige missie af te maken, die eerder op de camping was begonnen. Onder het genot van regen op het tentdoek, sliepen we zeer snel in.

Dag twee

De eerdere dagen hadden in het thema gestaan van indrukken opdoen en plekken bezoeken. De kans was er en zo vaak komen wij niet in Parijs of Madrid. Deze ochtend was anders; we werden wakker met het heerlijke idee van niks hoeft, alles kan. Met een e-reader in de hand zitten we aan het ontbijt. Kevin en Sanne zijn al vroeg naar de sportschool en wanneer zij terug zijn maken we een plannetje voor de dag. Althans, voor zover we daar behoefte aan hebben. Alles nodigt uit naar het leven van moment tot moment. Daar hebben we echt behoefte aan.

In de ochtend werkten Kevin en Auke aan de weg en in de middag gaan we samen met de buren en hun prachtige pasgeboren baby naar de jaarlijkse markt in Caldas de Felgueira. Althans, wij hebben geen idee of het jaarlijks is. Het is immers Portugal. Onder het gezang van een kinderkoor keken we naar zelfgemaakte voedselwaren en versieringen, als ook complete prullaria. De interesse van de plaatselijke bevolking in het pasgeboren kind is groot en bijna ieder moment staat er wel iemand even de trotse ouders te feliciteren. ’s Avonds genieten we van wederom een heerlijke maaltijd en weten we eindelijk de missie te voltooien in het spelletje dat we gisteren ook speelden.

Dag drie

De tweede ochtend, op de derde dag, hebben Sanne, Kevin en Auke een wandeling gemaakt. De wandeling ging langs een vallei met een vervallen watermolen. We zagen hier het resultaat van de vele bosbranden die Portugal jaarlijks teisteren. Hoewel het mooi was om te zien hoe de natuur zich herstelt, zie je vooral bosbrand-verdragende soorten toenemen. Britt bleef thuis en werd getrakteerd op een stevige voorraad kopjes van Syb (de kat), terwijl Bonnie de wacht hield over het landschap. De middag gaf vervolg aan het Rijkswaterstaat-esque project dat de dag ervoor begonnen was. Nu maakte de schep plaats voor de bosmaaier, waarmee Kevin en Auke flink de kantjes van het pad liepen. Een activiteit die Auke nog lang in zijn greep houdt. Ondertussen stortte Britt zich op De Groene Smaakbijbel, die houdt haar dan weer in zijn greep. 

Dag vier

Waar Auke op de eerste dag enthousiast had verkondigd alle indrukken van hun bestaan in Portugal te willen ervaren, krabbelde hij terug waar het aankwam op de sportschool en vertelde in alle eerlijkheid dat hij liever iets langer in bed bleef. Kevin en Sanne gingen dus met z’n tweeën, maar kwamen ook eerder terug vanwege een gesloten sportschool. Het was natuurlijk de officiële dag van Portugese taal en cultuur.

Zodoende besloten we naar een bekend strandje in de buurt te gaan. Midden in een vallei, bij een klein dorpje met een oude brug hebben we gepicknickt en gezwommen in een heerlijk riviertje. Nadien hebben we een wijntje gedronken in een plaatselijk cafeetje waarbij de anderhalve euro voor een glas aan de relatief dure kant was (voor Portugal). Thuis hebben we weer lekker gedouched, geluierd en gelezen. Daarnaast hebben we een plan gemaakt voor morgen: een lange wandeling in de bergen.

Dag vijf

Op de vijfde dag vertrokken we rond kwart over 9 met de auto richting het Serra da Estrela gebergte. De wandeling begon in Loriga, door het super schattige dorpje. Daarna daalden we tussen wat kleine boerenhuisjes door en kwamen we bij een prachtig riviertje uit met fenomenaal uitzicht. De wolken kusten de bergtoppen. De route was niet altijd duidelijk en ook niet overal onderhouden. We werden hier gered door de digitalisering; Kevin had de route ook op AllTrails gevonden.

De tweede helft van de route liep langs een bergaquaduct, waarmee het kraakheldere bergwater opgevangen werd en vervoerd naar de omliggende dorpen. Echter, instortingen hadden zowel het pad als het aquaduct de nodige schade toegericht. Het heldere stromende water werd vervangen door modderige poeltjes en de resterende stenen voelden steeds minder stevig onder onze voeten. Allemaal werden we gehavend door de brandnetels en doorns op het pad, maar niemand zo erg als Britt, die op een iets rustiger stukje een slang tegenkwam. De interactie was gelukkig kort, Britt schrok erg, maar de slang schrok erger en rolde zichzelf de berg af.  Toen we van het spectaculaire en enge pad af waren, was het nog een heel klein stukje lopen naar het kroegje van Cabeça. Hier hebben we koffie, bier en cola gedronken en een ijsje gegeten. 

Daarna zijn we met een taxi terug naar de auto gegaan en met de auto door naar een meertje om te zwemmen. Kevin plonsde er als eerste in en schreeuwde direct uit hoe koud het was; en koud was het. Tot tintelende tenen en vingers aan toe. Heerlijk verkoeld streken we weer neer op onze handdoeken en picknickkleden, en hadden we onze tweede interactie met reptielen. In de rotsen naast het kleed zat namelijk een prachtige parelhagedis. Die was ons een nauwlettend in de gaten aan het houden en zette regelmatig een stapje in onze richting. Na een beetje research bleek dat ie kan bijten en dat het een pijnlijke beet zou zijn. Daarom werd Gerrie nauwlettend in het oog gehouden. Hij leek weer af te buigen richting het water, toen hij plots uitweek en over Kevins been heen liep. Typisch Gerrie.

Na nog een beetje luieren, lezen, zwemmen en tekenen was het opeens 6 uur geweest. En we moesten nog een uur terugrijden en koken. Dus we zijn weer op weg gegaan. Even langs de supermarkt voor een paar ingrediënten, waarna Auke en Britt aan de beurt waren om te koken. We hebben een bonensalade gemaakt die we thuis ook een paar keer hebben gegeten en hij viel goed in de smaak! Na nog een spelletje gespeeld te hebben zijn we allemaal onder de wol gekropen.

Dag zes

Op de laatste volle dag was de schone was toch op zijn einde en startten wij deze daarom bij de wasserette in Nelas, waar we tijdens het wachten ons tegoed deden aan lekkere espresso’s. Wederom een voordeel van hekkensluiten: een combinatie die al uitvoerig door andere gasten getest was. Britt werkte ondertussen druk verder aan haar waterverftekening.  

Wanneer alles weer schoon en droog was, en onze hosts uitgesport, reden we samen terug naar het huisje. Hier deden we ons tegoed aan het restje bonenschotel en maken een plan om wederom een strandje in de buurt op te zoeken. Na deze opfrissing drinken we een biertje in het dorpje zodat we bijna alle vaste plekjes van Kevin en Sanne een keer hebben gezien. Daarna lopen we naar huis, zodat we op tijd kunnen vertrekken naar het stamrestaurant. De kaart is via QR-code te zien, maar het grote assortiment aan alleen wijn maakt het een lastige opgave. We vragen om de Engelse kaart en krijgen een versgeprint A4tje met fantastische gerechten waaronder: Ranch to the house & assorted pork secretions. Het worden de vega bolognaise, tuna steak en picanha (lekkerder dan Auke het zelf ooit klaargemaakt heeft, aldus Auke). Na een toetje zijn we voldaan en rijden we heel vol naar huis. We maken nog een korte wandeling door de moestuin om afscheid te nemen.

Dag zeven

Het hek sloot voor ons op de zevende dag van ons bezoek, de tiende dag sinds het vertrek uit Nederland. Het was een beladen gevoel. Wij hadden weliswaar veel zin de rest van onze vakantie: eerst Porto, daarna Barcelona; maar we waren hier met liefde langer gebleven. Als de planning flexibeler was hadden we er ook zo nog een week aan geplakt. Onze dankbaarheid was dan ook groot voor deze blik in het avontuur van een ander. Want het was nu alsof alle puzzelstukjes op zijn plek vielen. Alsof je niet alleen keek, maar ook echt kon zien. Uiteraard zijn we blij zijn dat Kevin en Sanne binnenkort weer terugkomen naar Nederland. Dit wordt misschien niet op dertig minuten vanaf ons huis, maar het wordt ook niet 2000km en daar zit een hoop tussen. Desondanks heeft dit nooit afgedaan aan onze steun en bewondering voor deze onderneming en zijn we onwijs trots dat ze dit gedaan hebben.