Ode aan Alles – Deel 1

2024! Wordt! Ons! Jaar! Een ode aan alles

Gastblog door Tinka

1. Ode aan ziek zijn met oud en nieuw

Op 26 december, direct na kerst is het zover… ik begin vol zenuwen aan de Grote Reis naar het zuiden.

Dan, op dag 3, krijg ik een mysterieuze live locatie van een mysterieuze auto die eerder dan ik in Caldas probeert te komen. Hee!! Ik dacht het niet!! De auto, die volgepropt zit met Rob, Mich, Peet, Kim, en een niet-minimalistische hoeveelheid bagage beweegt zich snel richting Bordeaux. Ondanks dat mijn trein naar Madrid zichzelf even belangrijk vindt als een vliegtuig, kom ik toch een dagje later aan dan de auto.

Maar dan zijn we er allemaal! Ik had ergens toch wel een soort plaggenhut verwacht maar oh oh oh wat is het allemaal mooi en gezellig. Het huisje is zo knus en warm en overal zijn lieve mensen, brandende houtkachels en pluizige katten. De caravan waar ik in mag slapen blijkt een absolute villa (zie “Ode aan de caravan” in de volgende blog). Zelfs het composttoilet, door de autogroep liefkozend de “zee van schijt” genoemd, vind ik lieflijk… er zijn gekleurde lichtjes en van de eerder besproken maden ontbreekt elk spoor. Kim is lichtelijk teleurgesteld dat het gerucht dat “er naast ieder composttoilet ook gewoon een normaal toilet aanwezig is” niet klopt.

Ik ben erg moe, dus vanaf het bed geniet ik met Syb van het geklets in de woonkamer.

De volgende dag scheuren we met het hele gezelschap het lokale nationale park in voor een wandeling. Het mistige weer past perfect bij de beekjes en de bemoste rotsen. Er wordt veel geklommen, geklaagd over miezer, geglibberd door stroompjes en genoten van uitzichten. Rob heeft voor de gelegenheid zijn mooiste schoenen aangetrokken. Mich daalt op de steile stukjes zijwaarts af, als een krab. Ik zie overal nieuwe plantjes met wildplukpotentie. Peet is zo onder de indruk van de pracht van de natuur dat hij besluit voor altijd vegetariër te worden (zo ging het toch?).

Savonds gaan we uit eten in een geweldig restaurantje in het dorp waar ik mijn eerste Portugese woordjes leer. Kim en ik eten een stuk chocoladetaart zo groot als ons hoofd. Peet een onchristelijke hoeveelheid kip (voor altijd vegetariër is blijkbaar pas vanaf de jaarwisseling). Kortom, een perfecte eerste dag in de mooiste vallei van Portugal!

Ik ga naar huis want ik voel me niet super, en de rest gaat zuipen als een stel feuten op hun eerste biercantus in de plaatselijke bar. Er worden zelfgestookte shots genuttigd. Rondjes gehaald voor de hele tent. Een oude man vindt San te knap voor een Nederlander. Kev moet iedereens bierport opdrinken omdat niemand het lust. De Portugese stamgasten worden gedwongen voor het eerst Django Wagner mee te maken. Plus videoclip. Waarop de tent abrupt halfleeg stroomt.
Ik lig ondertussen vredig te slapen in mijn caravan.

De volgende dag slaat het noodlot toe. Ik word wakker met rillingen en keelpijn en een hoest die uit het middelpunt van de aarde lijkt te komen. Ziek!!! Het was allemaal toch wat veel voor mijn door burn-out aangetaste lichaam. Ik kruip verslagen bij San, Kev en Bonnie in bed, waar ik de rest van de dag niet meer uitkom. Gelukkig is iedereen brak. Er worden koekjes gebakken.

Savonds als het feestgedruis begint wordt de bank buitengezet zodat ik ook bij de vuurkorf kan liggen. Jesper en Yula van hiernaast zijn ook van de partij en we verzamelen ons met z’n allen buiten voor bier en top2000.

Om 11 uur is het in Nederland al middernacht en wordt bohemian rapsody afgespeeld. Ik word wakker gemaakt en we hossen lekker vroeg het nieuwe jaar in! Eigenlijk is ziek zijn met O&N helemaal niet zo erg. Ik kan luisteren naar de gezelligheid met Syb en Bonnie op me, en alleen om middernacht hoef ik even mijn bed uit. Alsof ik weer kind ben en mijn ouders me wakker maken om even het vuurwerk te zien. De nostalgie!

Op 1 januari zwaaien San, Kev en ik de groep uit, die zich snel terug naar Nederland haast om de bosbranden voor te zijn (je weet het niet, met het klimaat van tegenwoordig). San en Kev doen een nieuwjaarsduik, maar ik voel me nog te koortsig. Uiteraard ga ik ervanuit dat het tuberculose is ofzo en ik binnen enkele dagen zal sterven met een bebloede zakdoek aan mijn mond net als Nicole Kidman in de Moulin rouge. Terwijl ik de eerste week van januari op bed mijn testament lig voor te bereiden is het eigenlijk heel gezellig. Syb en Bonnie komen vaak bij me liggen en kev en san rommelen een beetje aan in het huisje. Ik krijg heeeerlijk te eten. Na een week voel ik me wonderbaarlijk genoeg toch beter en sleep ik me maar eens uit bed.

Twee weken later ben ik dankzij de zon, het klimmen en klauteren in de bergen, en het bevechten van de bacteriën in het composttoilet fysiek weer helemaal okee. 2024 wordt ons jaar! Maandje te laat maar zelfs toch een Nieuwjaarsduik gedaan! En de volgende dag weer! We zijn verslaafd aan de koud water kick! Plus, het is hier opeens hoogzomer dus we moeten ook gewoon afkoelen smiddags…

Ondanks dat we Rob Mich Peet en Kim vreselijk missen komen we met z’n drieën (plus Syb en Bonnie) de tijd wel door. Om een beetje een idee te geven van hoe het de afgelopen maand is gegaan, volgen er de komende week nog meer odes 🎀

Wil je geen ode van Tinka missen? Abonneer je dan hieronder!