Sfeerimpressie December

Opstaan in de kou

Kev is naar de sportschool, dus ik heb de ochtend voor mezelf. Na een koude nacht, zit ik in een deken gewikkeld op te warmen naast een knetterend haardvuur. De geur van brandend hout, dampende koffie en de pruttelende schillenbouillon voor de lunch. Buiten doet de zon haar best de vallei te verwarmen, maar de wind door de bomen verraadt hoe koud het werkelijk is. Ik kijk naar de kerstversiering die boven de kachel op en neer deint door de hitte en luister naar het gekraak van het houten huisje dat samen met mij mee opwarmt. Is het al tijd om op te staan en aan de slag te gaan? Een spinnende Bonnie op schoot maakt de keus makkelijk. De dag zal nog even op mij moeten wachten.

Picknicken

Op de dagen dat de zon het wint van de mist, zijn de middagen heerlijk. We besluiten er op uit te gaan en lopen omhoog naar het dorp, langs het Grand Hotel, over de brug en langs de andere kant van de rivier weer met de stroom mee naar beneden. Bijna ter hoogte van ons huisje, we kunnen de kettingzaag van de buurman horen, strijken we neer. De mimosa’s hebben het land hier nog niet helemaal overgenomen en de wilde stroming van de Mondego rivier houdt even halt in een inham. Het water is koud aan onze voeten, de stenen scherp, maar het gras en onze wollen sokken vervolgens extra zacht en warm. Met de zwakke winterzon op ons gezicht drinken we warme chocomel, terwijl een otter ons nieuwsgierig bekijkt als hij ons opmerkt.

Broodbakken

Buiten is het grijs en tikt de regen op de veranda. Langzaam ontstaan er waterstroompjes van de weg af naar beneden en bezoekjes aan de wc worden zo lang mogelijk uitgesteld. Een beetje een saaie dag, die wordt gevuld door een nieuwe hobby: broodbakken. Twee maanden geleden kondigde Kev stellig aan dat “we meer dingen zelf gaan maken en minder dingen gaan kopen”. En dus ging ik aan de slag. Zoals ik wel vaker heb ervaren dit jaar, bestaan er enorme werelden waar je niets van weet, tot je je erin gaat verdiepen. En er totaal in verdwaalt. Waar Kev zijn copingmechanisme is om alles perfect uit te zoeken en een algoritme bouwen, ga ik meer voor de trial-and-error methode. Wat als voordeel heeft dat je direct kan beginnen, maar als nadeel dat je eigenlijk niet weet waar je aan begint. En dus ben ik nu elke dag in de weer met mijn zuurdesemmoeder, die meer aandacht krijgt dan mijn daadwerkelijke moeder (sorry mam). 50 gram moeder afwegen, mengen met 50 gram bloem en 50 gram water van 30 C, pot afwassen, moeder weer terug in de pot. Herhaal dit dagelijks. En dan ben ik nog niet begonnen over het proces van het deeg maken, waarbij kneden, rijzen en opbollen meermaals worden afgewisseld. Gelukkig blijft het de rest van de dag regenen. Ik vermaak me wel.

Kerstkoken

Het is eerste kerstdag en “Don’t stand so close to me” van de Police klinkt uit de box. Nummer 1885 van de top 2000 en het eerste nummer dat we dit jaar horen. De geur van haardvuur vermengt zich met die van vers gebrande noten, venkelzaad, gekarameliseerde suiker en verschillende soorten geroosterde groenten. Gister zijn we namelijk al druk in de weer geweest met de voorbereidingen voor ons kerstdiner vanavond. Een restaurantwaardig viergangendiner voor twee, zo is het idee. Allemaal onder cynische begeleiding van Tobias Camman en zijn boek “Groenvoer”. Naast zijn uitspraak “Ik houd van zuur. Zo kijk ik naar de wereld en zo houd ik van mijn eten”, moet je volgens hem “om een compleet en interessant gerecht te maken met planten echt uitpakken met technieken en structuren”. Dat brengt hij volledig in de praktijk door elk recept uit gemiddeld vijf onderdelen te laten bestaan. Van zelfgemaakte mayonaise en in eigen sap gaar gekookte groentenpuree tot boterovergoten sauzen. Ik kan de bietstuk al bijna voelen smelten op mijn tong. Tijd dus om het warme bed te verlaten, de kachel op te stoken en te kijken of het brooddeeg voor de online kerstbrunch met Kev zijn ouders al goed gerezen is.