Sinds we hier zijn is het weer droog en het water schaars. We beperken ons daarom tot een sporadische korte douche, wassen de vaat zonder het sopje te verversen en accepteren al het zand op de auto. Maar zelfs met deze drastische maatregelen was het deze week zover. Er kwam geen druppel water meer uit de kraan. We moesten daarom overschakelen op de mobiele kraan, in de vorm van jerrycans die we (Kevin) bij konden vullen bij de buren. En dan merk je pas écht hoeveel water je eigenlijk gebruikt. Eén keer afwassen, een paar keer je handen wassen, jezelf hydrateren en de jerrycan van vijftien liter was alweer leeg.
Maar als water uit de kraan niet meer vanzelfsprekend is, ga je het wel meer waarderen. De vreugde was dan ook groot toen we een aantal dagen later wél weer stromend water hadden. Om Kev te citeren: “Ik was euforischer dan toen ik mijn nieuwe auto kreeg”. Alleen vierden we het deze keer niet met een proefritje, maar met extra lang onze handen wassen. Wat een luxe!
Naast water zijn we ook de luxe van brood gaan waarderen. In de eerste weken pakten we redelijk makkelijk de auto. Voelde we ons niet zo goed? Dan hadden we wel een kop koffie in het dorp verdiend. Misten we de sojasaus voor de noodles? Op naar de supermarkt. Bloempotten te kort? Nog even heen en weer naar het tuincentrum. Maar het meteen vervullen van onze behoeften was juist iets wat we hier niet wilden. En dus spraken we af om maar één keer per week boodschappen te doen en de auto verder zoveel mogelijk te laten staan.
Over het algemeen ging dit goed deze week en we merkten ook gelijk dat we er creatiever van werden. Toen het luikje van de kattenbak stuk ging reden we niet gelijk naar de winkel voor een nieuwe, maar maakte Kevin een luikje van resthout en duct tape. En toen we een schaduwplek wilden maken voor Syb reden we niet naar de bouwmarkt voor hout, maar knutselde Sanne zelf een constructie van stokken en bamboe.
Maar voor één ding zijn we gezwicht, en dat is brood. We hebben het geprobeerd, echt, maar leven zonder brood is de grens. Stelletje Hollanders dat we zijn… En dus konden we het gisteren niet laten om de auto te starten, de radio aan te zetten en vol verlangen naar de dichtstbijzijnde bakker te rijden. Om daar om 13:45, oftewel siësta tijd, voor een dichte deur te staan. Stelletje Hollanders dat we zijn… Dan nog maar een kopje koffie tijdens het wachten.
Kattenhoekje
Toen ik vanuit Amsterdam fantaseerde over dit jaar, zag ik vaak hetzelfde beeld voor me: aan het werk in de moestuin met Syb naast me. En soms komen dromen uit. Want waar Bonnie vaak op haar eigen avontuur is, draaft Syb als een echte trouwe viervoeter achter ons aan naar boven als we onze net ingezaaide moestuintje water gaan geven. Maar waar het in mijn fantasie sereen stil was, zit er in werkelijkheid een klein luchtalarmpje naast me die het graag laat horen als hij ontevreden is en het warm heeft. En dus stond boven aan de prioriteitenlijst deze week; een schaduwplek maken. Zie hier het resultaat!
Ja dan snap je niet dat gevangenen nog klagen!