Ken je dat gevoel dat je op vakantie bent en dat alles na een paar dagen alweer voelt als het ‘nieuwe normaal’? Voordat de vakantie aanbreekt is er de voorpret, de geromantiseerde voorstelling van een vakantie die belooft alles te bieden waar je zo aan toe bent. Bij aankomst word je overweldigd door al het moois en geniet je van de zonnestralen op je gezicht, maar je moet ook nog even wennen, je plek vinden. Fysiek ben je op je bestemming, maar mentaal vult je hoofd zich nog steeds met gedachten aan werk, aan die ene onbeantwoorde e-mail. Het is pas na verloop van tijd, meestal rond een derde van de vakantie, dat je ontwaakt in een wereld die nu de jouwe geworden is. Je werk lijkt een verre herinnering. Alles wat ooit exotisch was, is nu de gewoonste zaak van de wereld, en toch kan je er meer van genieten. De vakantie is je nieuwe realiteit.
Oké misschien herken je dit totaal niet, maar zo ervaar ik het vaak. En nu alweer één derde van ons jaar in Portugal verstreken is, merk ik dat ook hier het buitengewone langzaam verweven raakt met het alledaagse. Ons houten huisje in de natuur voelt als ‘gewoon thuis’, de dagelijkse activiteiten vormen een natuurlijk ritme, 17 graden en zon voelt als een ‘prima weertje’ voor december en ik ben allang vergeten dat ik ooit een huis had met badkamer of meer dan twee truien.
Waar ik eerst nog tien keer per dag mijn telefoon uit mijn broekzak pakte om foto’s te maken van de groene vallei, die in ander licht steeds weer nét anders oogde, is het uitzicht nu een vast decor geworden. Dat klinkt misschien saai, maar net zoals op vakantie zorgt het er juist voor dat ik meer kan genieten. Ik voel me minder verplicht om dingen te doen die ik van mezelf zou moeten doen, ben minder aan het evalueren of dit leven wel is wat ik ervan had verwacht, en geniet meer van ieder moment zoals het zich ontvouwt.
Ondanks dat ik hierdoor onbewust onze dagelijkse activiteiten beschouw als ‘niet interessant genoeg voor de blog’, merkte mijn moeder terecht op dat het gewone soms juist buitengewoon is. Daarom neem ik jullie in deze blogpost mee door de alledaagse belevenissen van de afgelopen weken.
Na een heerlijke week met Floor en Jorg (zie de vorige gastblog) reden Sanne en ik vanuit Lissabon terug naar huis. We voelden ons een tikje brak, maar vooral heel voldaan, opgeladen en dankbaar. Vriendschap is een van die alledaagse dingen die het leven bijzonder maken, en sinds we hier wonen ben ik nog dankbaarder voor al mijn trouwe, lieve vrienden.
Op de zonnige dagen zijn we nog steeds veel buiten, soms zelfs met zonder jas. We maken lange wandelingen langs schattige dorpjes, waar de bewoners ons vriendelijk groeten terwijl ze kerstmarktjes en stalletjes opbouwen voor de feestdagen. Thuis is Sanne begonnen aan de enorme taak om alle olijfbomen te snoeien, net als alle andere olijfboomeigenaren in de regio. Als we over slingerweggetjes door de heuvels rijden zien we altijd wel ergens een rookpluim opstijgen van een nabijgelegen dorpje, waar mensen hun olijftakken verbranden in de achtertuin.
Ondertussen heb ik me gestort op wat klusprojectjes. Van de gebruikte pallets die we gratis hadden opgehaald heb ik een hok gemaakt om pallets op te slaan (palletception), een buitenkastje voor ‘overige’ spullen, een binnenkast voor het kweken van plantjes, een plantenbak voor de druivenplant langs de veranda, en een kastje voor de bamboedouche, die nu eindelijk af is.
Op de koude, natte dagen steken we de kachel aan en brengen we hele dagen binnen door met lezen, schrijven, koken, schilderen, knutselen en andere winterse bezigheden die we onszelf niet gunden toen de zon nog scheen en we van onszelf naar buiten moesten. We proberen meer dingen zelf te maken, van brood en mueslirepen tot kruidenmix en havermelk. Die laatste is trouwens verassend eenvoudig. Je hoeft alleen water en havermout in een blender te mixen en het mengsel door een zeef te gieten. Niks elitairs aan eigenlijk.
Ook de Sint kocht dit jaar geen sokken of gadgets, maar maakte zelf houten kistjes met olijven, olijfolie, gedroogde kruiden en zaadjes uit eigen tuin. De bijbehorende pepernoten bakten we in de kachel met zelfgemaakte koekkruidenmix, en Sanne maakte kerstversiering van sinaasappels, dennentakken, beschilderde houtschijfjes en dennenappels. Via FaceTime konden we toch nog Sinterklaas vieren met de familie van Sanne, inclusief gedichten en cadeautjes die de ouders van Isabel voor ons wilde meenemen vanuit Nederland. De Sint schonk ons twee kookboeken vol met heerlijke recepten, inclusief alle exotische kruiden en sauzen die hiervoor nodig zijn. We kunnen de komende tijd dus weer los in de keuken met nieuwe recepten, die we ook gaan verzamelen in een nieuw ‘Recepten’ kopje op de blog. Maar dat komt later!
Kattenhoekje
Waar Sanne en ik steeds meer onze plek hebben gevonden, geldt dat nog veel meer voor Syb en Bonnie. Ze gaan uren buiten op ontdekkingstocht, maar komen tussendoor altijd even opwarmen bij de haard. Ze zijn aanhankelijker dan ooit, en grijpen elke kans om bij ons te komen liggen met beide pootjes aan. Niet alleen als we in bed liggen of op de bank zitten; ook als Sanne tijdens het olijven snoeien heel even op haar hurken gaat zitten, kruipt Syb meteen op schoot. Met het constante gespin van katten op de achtergrond is het niet moeilijk om te genieten van het alledaagse.
Wil je een email krijgen bij elke nieuwe blog post? Abonneer je dan hieronder!