Gastblog door de moeder van Kevin
Het afscheid eind juli viel me mee. Wij hadden nog een zomervakantie in het vooruitzicht, en vrij snel daarna zouden we ook afreizen naar Portugal. Omdat de zomer bleef voortduren, besloten we om zo relaxed mogelijk te reizen. We reden in vier dagen naar Portugal, met overnachtingen in ons tentje op de camping. Bij de eerste overnachting aan de Loire lagen we nog met wollen sokken diep in onze slaapzakken, maar bij de tweede stop in Saint-Jean-de-Luz konden we weer heerlijk zwemmen in het zwembad onder de palmboom. Daarna nog een nachtje in het Spaanse Tordesillas om de volgende middag aan te komen in Portugal, waar Kevin stond te wachten bij de brievenbus aan de weg.
Wat waren we blij dat we Sanne en Kevin weer een dikke knuffel konden geven. Onderweg naar hun huisje troffen we Syb aan, die tevreden tegen een boomstam lag te slapen. Het huisje was net zo gezellig als op de foto’s. Daarna maakte ik een diepe buiging voor de moestuin. Ik weet dat alles niet altijd groeit zoals op de zakjes staat afgebeeld. Super dat ze in twee maanden al zo’n leuke en eetbare tuin hebben gemaakt.
Na de korte rondleiding zijn we naar ons appartement gegaan, waar we zeven nachten verbleven. Ik dacht dat het zo’n 3,5 kilometer verderop was, en dat we met de daar aanwezige fietsen makkelijk bij ze op bezoek konden gaan. Maar blijkbaar hadden de foto’s van de gezellige inrichting en de tuin met zwembad ervoor gezorgd dat ik een en ander toch niet goed had ingeschat. Het was namelijk 20 minuten rijden met de auto door bergachtig gebied met kleine dorpjes waar geen fietser of fietspad te bekennen was. Toen we ons appartement gevonden hadden was het even wachten op de eigenaar, in een dorpje waar de tijd had stilgestaan. Het appartement was authentiek ingericht met dikke muren van grote grijze stenen. Het zwembad was een straatje verderop in een paradijselijke tuin met allerlei zitjes omringd door prachtige bomen en planten. En dat helemaal voor onszelf!
Steeds als we in de keuken van ons appartement zijn, duurt het niet lang voordat het eerste katje zich meldt. Daarna volgen er meer. Om de beurt zitten ze op de mat voor onze deur. Regelmatig voegt ook een klein hondje zich bij het gezelschap. Mijn katten- en hondenhart heeft het wel moeilijk met die smekende ogen en de bedelende miauwtjes. Mijn hoofd stelt me dan weer gerust met verstandige argumenten om ze toch vooral buiten te laten en geen eten te geven. Hoe anders is dat met Bonnie en Syb. Ze volgen ons overal met enthousiasme en belangstelling, en hebben daarnaast hun eigen rondjes en hoekjes verdeeld over de dag. Het is zo gezellig om ze erbij de hebben.
We rijden dagelijks heel wat kilometers door het ruige Portugese land. Overal zien we prachtige moestuintjes, bloemen en fruitbomen. Inwoners zie je regelmatig lopen met emmers, kruiwagens of tassen met de oogst van een lapje verderop. In de dorpjes zie je nog hoe het leven eruit zag in lang vervlogen tijden. De straatjes zijn smal en steil met vaak kleine zwart-witte steentjes. Helaas lukt het ons niet om een kort praatje te maken met de ouderen die op hun vaste bankje zitten tussen ons huisje en ons tuinparadijsje. We komen niet verder dan goedendag zeggen.
Wil je een email krijgen bij elke nieuwe blog post? Abonneer je dan hieronder!
In de dagen daarna hebben we een beetje ‘geleefd’ zoals Kevin en Sanne. We hebben geholpen in de moestuin, geklust aan de douche, de wekelijkse boodschappen gehaald, een wasje gedraaid in ‘hun’ wasserette en we zijn naar de rivier gelopen om daar te zwemmen.
Daarnaast hebben we ook vakantie gehouden met z’n vieren; een bezoek aan de thermische geisers, een wandeling door National Park Serra da Estrela en een bezoek aan Coimbra, de voormalige hoofdstad van Portugal. Die stad is zeker een aanrader. We zijn natuurlijk gestart met de lange klim naar de universiteitsgebouwen bovenop de heuvel. Met een prachtig uitzicht over de stad en de omgeving konden we ons goed voorstellen dat dit vroeger koninklijke gebouwen waren. Onderweg naar beneden keken we onze ogen uit in de botanische tuinen, om daarna af te sluiten met een heerlijke lunch in het restaurant 7even.
Onze laatste dag markeerde de overgang naar de herfst. Met een regenjasje aan hielp ik Sanne met het verzamelen van vulling voor de verticale plantenwand. We struinden over het land op zoek naar aarde en plantjes. Het resultaat mocht er zijn; een groepje potjes stond klaar om in de macramétouwen gehangen te worden. Ondertussen kwamen er zorgelijke berichten uit het huisje: de batterij was ‘low’. Door het bewolkte weer ging het opladen zeer langzaam, dus op een kopje koffie zouden we even moeten wachten. Na enige arbeid waren we toch wel toe aan een cafeïne-shotje, dus zat er niks anders op dan overstappen op de wintermodus: de kachel. Vorige winter had die al prima dienst gedaan. Oscar wilde toch echt liever een kuil minder in de toegangsweg (door een buis te leggen en die met aarde te bedekken), dus greep ik mijn kans om met de kachel aan de slag te gaan. Die mogelijkheid krijg ik niet zo vaak, dus des te leuker. Een vuurtje stoken in een kachel is echter lastiger dan buiten. Brandbaar materiaal vinden was makkelijk, maar de luchtstroom was een grotere uitdaging. Ik dacht dat er twee schuiven waren, maar dat waren er vier, en de pijp naar het dak had ook verschillende standen. Gelukkig ging de vlam er snel in, en na ruim een uur klonk het verlossende gefluit van het knalrode keteltje. Met wat aanwijzingen van Isabelle en Jesper lukte het zelfs om een heerlijke zoete aardappelschotel te maken in het oventje van de kachel, waarmee we onze laatste avond in Portugal afsloten.
Al met al kan ik me nu veel beter voorstellen waarom Kevin en Sanne voor dit prachtige land hebben gekozen. Met de foto’s en de blog kreeg ik al een goede indruk, maar dan als toeschouwer. Nu heb ik zelf een stukje meegedaan in hun avontuur. Ik ben superblij dat we op bezoek zijn geweest en dankbaar dat het mogelijk was.