Gastblog Sybrig & Floor
Deel drie. De Finale, want het moet ook toch eens afgelopen zijn. Op 17 mei werden we met een plezant zonnetje (denk hier Floor’s fantastische Vlaamse accent bij) wakker en begon de dag weer zeer Paradijselijk. Ik weet (/denk) dit, omdat er eigenlijk alleen beeldmateriaal van de middaguren in mijn iCloud staat. Van ultiem chillen hoef je geen plaatjes te schieten, natuurlijk. Behalve van Kevin en Sanne die met poes en al de Groene liggen te lezen, en wat cinematic beeldmateriaal van de prachtige bloemetjes in het Paradijs.
Gelukkig kwam er later in de dag ook wat actie in de tent, toen Floor, Sanne en ik op avontuur gingen en een lang gekoesterde wens van mij in vervulling gingen brengen. Je hoort namelijk in het Paradijs het constante geruis van een waterval en vanaf de eerste minuut dat ik in het Paradijs was wilde ik al die waterval bewonderen. Daar gingen we! De stoere waakhond van de Paradijs-buren ging met ons mee en zo wandelden we met tussenstop bij de waterval de heuvel op en vonden we boven nog een aantal prachtige zwerfkeien met subliem uitzicht over het Paradijs. Het leven was nog altijd goed!
De volgende dag was het voor Floor en mij tijd om het Paradijs vaarwel te zeggen. SNIK!!!! We realiseerden ons dat de tijd vliegt. Nadat Karl weer was volgepropt, hobbelden we terug naar de bewoonde wereld en reden we in een colonne van Prius en Karl naar Coimbra. Wat een onontdekte parel is deze stad! (schril contrast met Porto; daarover later meer) We genoten van lekkere koffie, stedelijke wildernis in de botanische tuinen, kwamen een bijzondere schrijfster tegen die zonder telefoon door het leven ging en daar erg trots op was, en bestelden een kannetje sangria die nog geen vijftig euro kostte. We vonden een leuke bar met veganistische burgers en patat die misschien niet geheel veganistisch was, en de avond eindigde met biertjes en opnieuw een aantal potten De Crew op de airbnb-kamer. Het leven was goed!
We begonnen 19 mei in Coimbra met een heerlijk ontbijt op een terras in de zon, met ’s werelds slechtste service en waar een Portugees ons probeerde wijs te maken dat je geen spelletjes mag spelen op Portugese terrassen. Nou Coimbra, dan verruilen we je toch voor Porto waar je wél lekker spelletjes mag spelen??!!?! Zo geschiedde! Porto verwelkomde ons met een strakblauwe hemel en dankzij wat navigatiediscussies kwamen we toevallig een heerlijke hipster-vegan-tent tegen met -jawel- veganistische pastel de nata. Met goedgevulde buikjes en energie door de havercappu’s baanden we ons een weg van net-buiten-het-centrum waar het leven absoluut heel goed is, naar hartje centrum waar het leven wel wat minder is. Zo. Veel. Toeristen. Wat ik heel goed begrijp, want Porto is prachtig! Maar jemig de pemig, dit maakt het allemaal wel wat minder authentiek he. Maar goed, toch genoten we ultiem van deze laatste volle dag met ons vieren en van de stadse fratsen. Moe maar voldaan zaten we ’s avonds aan een heerlijk laatste avondmaal en begonnen we herinneringen op te halen van de afgelopen week of wat en uiteraard realiseerden we ons dat het leven supersupersupergoed is.
Op 20 mei was het treurige moment van afscheid daar… maar niet voordat er een heus contract werd opgesteld over de toekomstige woonplaats van Sanne en Kevin. Ik laat hen daar zelf meer over vertellen. Maar de essentie is als volgt: rust, natuur en een uitzicht waar je u tegen zegt doen heel, heel veel goeds voor de ziel. En tegelijkertijd is het misschien nog belangrijker om dit geluk met je lievelingsmensen te kunnen delen. Kijk, San, Kev en Floor: een filmreferentie waar ik wèl over kan meepraten. Mag ik jullie met een enorme glimlach op mijn gezicht bedanken voor deze prachtige tijd? (de tekst onder mijn insta-reel (#cinematic) is: “drove 2000km, found unlimited joy”, ik denk dat dit wel een goede samenvatting is)
Sanne en Kevin gingen terug naar het Paradijs. Floor en ik gingen nog drie daagjes naar de kust waar het leven opnieuw bizar goed was. Maar de verhalen van die laatste dagen horen niet echt op deze blog 🙂 Dus ook jullie, hooggeëerd publiek, hartelijk dank voor het lezen en jullie geduld met dit driedelige verslag. Wie weet, tot ooit!
Keulse kusjes!