Gastblog Sybrig & Floor
De Rijn staat weer een metertje of twee lager dan toen ik terugkwam uit Portugal. Het is nu 23 juni, ik ben net twee dagen 29. Gisteren was een zeer zware dag, maar vandaag gaat het gelukkig weer wat beter. En ik kon dus wat moed en energie verzamelen om mijn laptoppie in m’n Dora-rugzak te stoppen en als echte avonturier zit ik nu aan de oever van de Rijn in de Keulse Südstadt herinneringen op te halen van een maand geleden. Een maand en tien dagen, om precies te zijn. Ik schaam mij diep voor hoe weinig tijd ik lijk te vinden (of te nemen) om dit te schrijven, maar zo steek ik nou eenmaal in elkaar. Zo’n beetje elke dag is volgepland en als voetballiefhebber heb ik het nu wel heeeeel druk. Excuses voor de vertraging (van de Deutsche Bahn geleerd). Hoe dan ook, zijn jullie klaar voor deel twee? Daar gaan we!
Ik heb jullie achtergelaten in Manteigas. Met het schoolkampgevoel met de schattige AirBnb, aan de andere kant van de berg waar de zon wel zou schijnen. Ik had me voor de reis al mentaal voorbereid op een heleboel wandelen. En op 13 mei was het dan zo ver! Sanne had van tevoren een wandeling van ik geloof 20 kilometer uitgekozen die ons, ik geloof, op de hoogste berg van Portugal zou leiden (of lijden…), maar dat vonden de overigen misschien toch niet zo’n heel strak plan. Het werd uiteindelijk een tocht van een kilometertje of 8, 9, op een ietwat lagere berg, maar langs bloeiende lavendel en een ander lekker-geurend kruid (rozemarijn??? ik weet het niet meer; zie hier het gebrek aan groene vingers en oplettendheid om het nauwkeurig op te slaan). Als elfjes op bergschoenen baanden we ons een weg naar boven, over kleine paadjes, langs beekjes met glibberende stenen en af en toe vergezeld door ultraschattige hondjes. Gewapend met pindakaas en hummus en een appeltje voor de dorst bereikten we de top. Terwijl we genoten van het serene uitzicht kwam een kudde schapen de hoek om en werd de sfeer nog beter door het meditatieve ritme van een de bellen om hun nekken en het gemekker van de lammetjes. De herder begeleidde hen naar de andere kant van de berg terwijl ik genoot van de cinematic-functionaliteiten op mijn iPhone en deze scène verlekkerd op de gevoelige plaat probeerde te krijgen. Er waren prachtige bloemen, zoemende insecten, dartelende vlindertjes, goede gesprekken over de macht van Jeff Bezos en ’s avonds trakteerden we onszelf op een veganistische borrelplank annex avondmaaltijd. Sanne wist een blik zwarte bonen in een uitmuntende brooddip om te toveren, Floor had een bietensalade in elkaar geflanst waar ik nog steeds van geniet. Alleen de olijven vielen wat tegen. Je raadt het waarschijnlijk al: het leven was zeer goed.
De volgende dag begon fris en grijs en had het koud-weer-front ook de andere kant van de berg bereikt (geheel volgens de voorspellingen). Er zat meer een ding op: in een lokaal café de h-e-l-e dag spelletjes spelen. Sorry, geen meervoud: spelletje. De Crew, om precies te zijn. We hadden het café de vorige dag al gespot en het voelde heel authentiek en artisanaal aan. Waar broodjes door een 70-jarige dame werden bereid, de ramen waren bekleed met rood-wit-geblokte gordijnen en alle pensionado’s op een doodnormale dinsdagochtend flessen wijn naar achteren kiepten, speelden wij dit knusse coöperatieve spel een uurtje of drie. De gemoederen liepen af en toe wat hoog op, maar dat hoort er natuurlijk ook wel bij.
Toen we merkten dat ons tafeltje toch wel erg gewild werd door het lokale volk, breiden en we er een eind aan en scheidden onze wegen voor een dag: Floor en ik gingen op bezoek bij onze vriendin Roos en Sanne en Kevin gingen terug naar het Paradijs waar de volgende dag hard gesolliciteerd moest worden. Floor en ik kregen dus een leuk inkijkje in nóg een off-grid-bestaan met salsa-touch waar we ook lekker in de moestuin mochten klieren. Met overheerlijke huisgemaakte hummus met de beste olijfolie die ik ooit had geproefd en een kampvuurtje voor het slapengaan (wat nog net kon voordat het risico op bosbranden te groot werd) kon ik opnieuw constateren dat het leven behoorlijk goed was.
Roos had ons aangeraden om een bezoek te brengen aan een oud stadje op een uur rijden van haar vandaan. We konden het zien liggen vanaf het land, en ze vertelde dat het zeker de omweg wel waard was. En zo geschiedde! Floor en ik reden dus de volgende dag met Karl naar Monsanto: een stad gebouwd met en rond allemaal zwerfkeien en grote rotsen. Het bleek ook een toeristische hotspot te zijn omdat daar House of the Dragons was opgenomen (een spin-off van Game of Thrones). Gelukkig was het nog geen hoogseizoen en konden wij dus ongestoord rondhupsen door het oude kasteel en stenen beklimmen. Het was een mooie dag, maar we hadden natuurlijk ook weer zin om naar het Paradijs te gaan en herenigd te worden met Sanne en Kevin! Onderweg terug belde Kevin dat het harde solliciteren zijn vruchten had afgeworpen en dus haalden wij een flesje bubbels om het mooi te vieren. Wat een goed leven!
Van de dag erna heb ik bijzonder weinig foto’s op mijn telefoon dus ik kan niet zo goed achterhalen wat we allemaal hebben uitgevroten, maar ik denk dus dat het een rustdag was, waar we allemaal wel behoefte aan hadden. Misschien was dit wel de dag dat ik met Kevin en Sanne meeging naar de sportschool om een beetje te werken aan de gains. Ook was dit de dag dat we opnieuw een flesje bubbels opentrokken om nog even te memoreren dat ook Floor recent een prachtige baan had gefixt. Vanwege alle mooie ontwikkelingen en gezelligheid was men in zo’n goede bui dat ik zelfs DJ mocht zijn die avond. Het werd een combinatie van salsa en reggaeton, wat nog enigszins binnen de acceptatiezone van eenieder lag. Na weer ontelbaar veel potjes De Crew, die duidelijk lastiger werden naarmate de avond vorderde, belandden we zeer voldaan in bed. Sanne en Kevin in hun koninklijke kamer van de tiny house, Floor en ik in onze prinselijke, knusse tentje iets hoger op de heuvel. Ik hoef het, denk ik, niet nog eens te benadrukken dat het leven goed was.
In deel drie vertel ik jullie over de waterval, Coimbra, Porto en het onvermijdelijke afscheid. Ik hoop dat jullie het leuk vonden tot zover.