Gastblog door Sybrig en Floor
Ik ben zo vaak aan deze blog begonnen in mijn hoofd. Maar geen formuleringen, superlatieven of bijvoeglijke naamwoorden doen het Paradijs eer aan. Misschien moet ik het maar gewoon Paradijs met een hoofdletter P blijven noemen, al zullen sommigen van ons daar een andere associate bij hebben (zeker als je net als ik met enige regelmaat naar de kerk moest (schokkend, he Kev!)).
Goed, dit was al mijn eerste voetnoot in de blog die toch onderdeel werd van de blog. Wat een eer om hier iets te mogen schrijven!!! Voor de mensen die mij nog niet kennen: Syb de kat is naar mij vernoemd. Of misschien toch niet. Voor zover ik weet van wel, maar Jesper denkt nu van niet. Pijnlijk momentje. (#vakantiebingo!) Hoe dan ook, er dartelden in mei twee Sybben rond in het Paradijs! En Floor was de gelukkige die niet een, maar TWEE keer werd verwelkomd door San en Kev! En ze mocht tocht nummer twee met mij doorbrengen. Al het goede komt met twee, zou je kunnen zeggen.
We vertrokken saampjes op 8 mei met de rode Karl vanuit Maastricht. Maastricht?! Ja, Maastricht. Daar was Dappere Floor met backpack en drie tassen en twee matjes (bleek geen overbodige luxe) heen getreind, en ik kwam haar daar ophalen want het lag wat beter op de route vanuit het koddige Keulen (mijn woonplaats). Floor had al drie koffie’s op en had een heerlijk geurende lading parfum opgespoten want er was een ietwat onfortuinlijke situatie met de WC in de trein. Ik had een nog een thermoskannetje koffie klaarliggen en een hele koelbox en tas vol snacks, dus we waren ontzettend klaar voor de 2000 kilometer die ons te wachten stond. Karren met Karl!
Ik zal de ins en outs van onze tocht jullie besparen, maar door de autospeakers galmden met enige regelmaat Taylor Swift, Justin Timberlake, Rijk & Sam Hofman, en High School Musical, en als we wat moesten ontprikkelen genoten we van onze hipsterlijstjes terwijl het landschap om ons heen langzaam verheuvelde, de wolken de blauwe lucht betoverden, het Zarautze zeewater onze voeten streelde, en de Franse zonsondergang onze zintuigen kietelde. Wat is de wereld toch prachtig, dachten we al dan niet hardop. Het leven was goed.
Op 9 mei bereikten we het Spaanse binnenland en trakteerden we onszelf op lekkere pinchos. Terwijl ik de tortillas aan het bestellen was, nam Floor het blijde nieuws dat ze tante wordt in ontvangst. Daar werd op geproost! Op 10 mei reden we rond een uur of 2 ’s middags dan eeeeindelijk het Portugese Paradijs in. Fitboy Kev stond ons bovenop de heuvel op te wachten en vertelde trots dat hij de greppels van het hobbelpaadje naar beneden wat begaanbaarder had gemaakt. Stralende Sanne sprong in onze armen (na Bonnie en Syb, natuurlijk) en had een lunch voorbereid waar Floor en ik al zo’n vierentwintig uur over hadden gedagdroomd. Toch overtrof San zichzelf weer. En dan heb ik het nog niet eens over de Borrelplank. Er werd gelachen, er werd nog niet gehuild, er werd geproost, er werd gedronken, er werd nog meer gelachen, er werd C-level taal uitgelegd. Het leven was goed.
Dag twee in het Paradijs begon ietwat mistig, wat blijkbaar een terugkerend thema is. Langzaam trokken de wolken weg, terwijl wij één voor één onze dosis cafeïne tot op ons namen en de pluizige poezen hun versvergaarde energie op elkaar loslieten. De mist maakte plaats voor een overweldigend blauw hemeldek en de temperatuur liep op tot tropische toestanden. Er werd al gauw besproken waar we verkoeling konden vinden, en ik moest in mezelf grinniken door de vele namen die Sanne en Kevin de afgelopen maanden hadden verzonnen voor de verschillende pareltjes in de omgeving. Uiteindelijk gingen we naar het “picknickstrandje”, als ik me niet vergis. In de bocht van de rivier, waar het water niet zo snel stroomt (dat hebben we in jaar 1 van FPS nog geleerd), vonden we een daalders plekje, verscholen achter de hoge struiken en een wirwar van paarse, gele en witte bloemen. Floor en Kevin wilden stoer doen en naar de overkant zwemmen; Sanne kon haar moederinstinct niet verbergen. Het was heerlijk vertoeven, en op de terugweg naar het Paradijs werd er nog wat Vinho Verde 2.0 genuttigd in de lokale kroeg. Dat hadden we wel verdiend. ’s Avonds werd er gewildplukt in de moestuin en toverde Floor een prachtige salade op tafel. Of was het Sanne? In ieder geval, het leven was goed.
Op dag drie bedachten we dat het tijd was voor actie en avontuur. Allereerst betekende dat Karl volgooien met benzine (helaas voor ons nog geen Prius of iets beters) en een trip naar de Lidl waar snacks voor een lekkere lunch bijeen werden gesprokkeld. Daarna had Floor zeer sterke behoefte aan een pastel de nata (ik geloof dat dit de eerste was van de vakantie, terwijl we dus al zo’n 40 uur in Portugal waren!!!) en ik had er nog nooit een gegeten waardoor Floor zo’n beetje van haar stoel viel. Hoe dan ook, dit was de eerste, maar niet de beste van de vakantie (ook al wisten we dat toen nog niet). Dit alles gebeurde onderweg naar de andere kant van de berg, waar de weergoden ons zouden trakteren op een flinke dosis zonnestralen (het Paradijs was inmiddels vooral grijs en fris). En de zonnestralen waren er!!! Na een prachtige rit over Yellow Flower Road (Floor werd geïnspireerd door Mario Kart) bereikten we een dorpje dat aan riviertje lag. Dat riviertje bevatte IJSKOUD water dat rechtstreeks van de bergen met gletsjers kwam, maar dat was natuurlijk fantastisch voor opnieuw wat stoerdoenerij en deliberate cold exposure (Huberman Lab was ook een vaak terugkerend thema van deze reis) (ik doe niet aan nerdhoekjes).
Na deze mooie picknickplek en nadat we weer wat waren opgewarmd reden we in de Prius-Karl colonne over Yellow Flower Road verder naar Manteigas. Daar hadden we een ultraschattige Airbnb gehuurd in een soort mini-appartementencomplex mèt zwembad. Floor en ik mochten in het stapelbed terwijl papa en mama samen in het grote bed lagen. Knusheid alom, en iedereen kreeg al dan niet traumatiserende flashbacks van schoolkampen. ’s Avonds wandelden we naar het centrum van het mooie Manteigas om wat te eten en eenmaal terug op de schoolkampkamer vielen we allemaal vroeg en voldaan in slaap om ons mentaal en fysiek voor te bereiden op de Wandeling. Daarover snel meer; het leven was nog altijd ontzettend goed.
