Gastblog Mike & Nelis

Op 10 maart 2024, net op het moment dat het in Nederland zonnig en warm zou worden, verlieten mijn vriend Nelis en ik het toen nog natte Nederland per trein en bus om Kevin en Sanne in Portugal op te zoeken. Tijdens de eerste overstap in Parijs kwam ik met mijn backpack klem te zitten tussen de deuren van de lokale trein. Ik zag mijn leven en alle pastel de nata’s aan mij voorbij vliegen. Gelukkig hielp een aardige Fransman mij los te wurmen en konden we de reis voorspoedig voortzetten.

Na onze overnachting in Barcelona vertrokken we de dag erna via een overstap in Madrid naar Salamanca. Na de overnachting daar gingen we per Flixbus naar Viseu waar we opgehaald zouden worden door Sanne & Kevin. Omdat de bus eerder dan gepland aankwam in Viseu, besloten we onze vakantiedorst te lessen met een goed glas sangria. Het eerste het beste etablissement dat we tegenkwamen met een terras was een Indiaas-Italiaans Restaurant genaamd Indian Italian Palace. Laat die gedachte even marineren in je hoofd: Indian-Italian Palace in Portugal. Spaghetti Paneer; Tandoori pesto; Pizza Dahl. Laat je geest prikkelen en je ziel verruimen. Ik begrijp er niks meer van. Maar goed, Sangria dus, heerlijk! En toen kwamen Sanne en Kevin ons ophalen, en het wederzien was zó enorm fijn! Wat zagen ze er prachtig en gelukkig uit zo samen! Zongebruind, ontspannen!

We werden onthaald met heerlijke soep en zelfgebakken brood. Aangezien we hadden gehoord dat er een groot tekort is in Portugal aan het exotische gewas Apium graveolens (var. rapaceum), u en ons beter bekend als knolselderij, hadden wij deze in tweevoud meegenomen. Noch de Belgische, noch de Franse, noch de Spaanse, noch de Portugese douane hoefden we hier uitleg over te geven gelukkig. Thank god for Schengen.

Wat een prachtig rivierdal! De Mondego maakte een ruisend geluid in de diepte, alles in de omgeving was groen en stond beginnend in bloei. Chemtrails sierden de lucht, er viel een enkel spatje regen en er bleek sprake van een heus weersfenomeen (een zogeheten parhelium of bijzon) (gelukkig hebben we de foto’s nog). Hartje deze heerlijke plek! Het zal niet snel van ons netvlies verdwijnen; Sanne lopend over het landgoed, gevolgd door Syb.

Een hoogtepunt was de wandeling in de Sterrenbergen. Serra da Estrela. Sneeuw. We hadden al besneeuwde bergtoppen gezien in de verte, vanuit de Ave’s in Spanje, maar het was een malle gewaarwording; in de Portugese sneeuw. Beekjes, smeltwater en een grote waterval. Van droogte getuigden de sporen van eerdere branden in het landschap.

Na een heerlijke bergtocht streken wij neer op het dak van een uitgestorven hotel in het plaatsje Boter. Kortstondige zon. Nadien streken we in een ander, naburig plaatsje neer voor opnieuw kortstondige zon. We sleepten de tafel naar de andere kant van de weg voor opnieuw kortstondige zon. Eenmaal op de terugweg vanuit de bergen was er een adembenemende (nu wat minder kortstondige) zonsondergang. Bij thuiskomst verwende Kevin ons met ongelooflijk lekkere ramen noodles.

Ook hebben we een dag mogen meewerken in de tuin, op het land. Grondverzetten, dammen bouwen, zaaien, plantjes planten, piepers poten. Het heeft ons ervan doordrongen dat wij ook tuinmensen zijn, liefst ook met katten om ons heen. Wisten jullie dat met name Sanne een zwakromantische voorkeur heeft voor Nederlandstalige volkse liederen?

De laatste dag vierden we met een myalgie (spierpijn) -bestrijdende wandeling. Inmiddels gedrogeerd met pijnstilling en neusspray (vanwege een venijnige verkoudheid) ontdekten we een verlaten zwembad in het dorp (Pompeii is er niets bij). Uit eten in Caldas da Felgueira. Spa, maar dan anders. Het lokale restaurant, met zelfs een veganistische mogelijkheid. Zo fijn! En bijzonder om door de bediening in de steek gelaten te worden (we waren ook wel erg luidruchtig). Datzelfde overkwam ons trouwens in de kroeg aan de overkant, in de steek gelaten door de barman (We waren ook wel erg luidruchtig). Idem in ons hotel, na de na-na-naborrel op onze kamer (we waren ook wel erg luidruchtig). Wat zal de nachtportier gedacht hebben? (We hebben de rekening met de karmagodinnen vereffend door eerlijk te zijn over wijn/water/snackjes op onze hotelkamer).

Zwaaiend, zingend en een tikje melancholisch (en een minitikje brak), verlieten wij hen in Viseu, voor een vervolg van onze tocht in de richting van Monchique, Algarve!