Ode aan Alles – Deel 3

Gastblog door Tinka

5. Ode aan de caravan

De caravan… mijn huis mijn thuis. Het kasteel op wielen. Toen ik aankwam was ik meteen verliefd. Hij is klein, precies groot genoeg voor 1 tink. Hij heeft massa’s wollen dekens, haakjes om mijn kleding uit te hangen, een watertankje… Als ik sochtends wakker word schuif ik de gordijntjes open en blijf ik vaak nog een tijdje liggen om te kijken naar de kleine vogels in de olijfbomen. Meestal sluit ik hem af als ik naar buiten ga zodat het niet naar binnen regent. Maar met mooi weer staat de deur wagenwijd open en grijpt Miss Bonnie haar kans om zich te nestelen op de wollen dekens of mijn donzen slaapzak.

Echt goed geïsoleerd is hij niet, maar ik kom met dekens en kruikjes een heel eind. Al ben ik al twee ochtenden wakker geworden met ijs op de ramen! Wat ik ook heerlijk vind is dat ik de regen zo hard hoor tikken op het dak als ik onder al mijn dekens lig. Knus.

Naast gezellig is de caravan ook een graadmeter voor mijn mentale gesteldheid. Als ik me overweldigd of verdrietig voel vind ik het snachts namelijk een beetje griezelig om erin te slapen! Hij kan op slot door de deurklink omhoog te klikken, maar het is natuurlijk maar een ielig kunststof deurtje. En in het aarde aardedonker van de nacht maakt mijn brein soms inbrekers van de geluiden. En 1 nacht zelfs een katachtig roofdier, maar dat kwam door San. Ze ging naar de wc in het donker en toen ze terugkwam zei ze doodleuk: mijn koplamp scheen in de oplichtende ogen van een dier, en ik dacht dat Syb was ontsnapt maar hij zit gewoon hier…” slaap lekker in je caravan! (Een paar nachten later stond het katachtige monster trouwens klagelijk miauwend naast de caravan, en bleek een plomp oranje poesje dat ruzie kwam zoeken ).
De meeste nachten slaap ik gelukkig als een roosje, in de wetenschap dat san, kev, Syb en Bonnie vlakbij zijn. En anders kan ik altijd gewoon de motor starten en wegrijden. Zo werkt een caravan toch?

PS: eeuwig dank aan Jesper en Isabel dat ik de caravan zo lang mocht lenen 😍 jullie zijn geweldig 😍

6. Ode aan het Portugees

Meestal als ik op vakantie ga vind ik het leuk om de basis van de taal te leren, maar voor Portugal ging ik ervanuit dat het wel goed zou komen met mijn Spaans en Engels. Niet dus!! Bijna alle woorden die voor mij nuttig zijn lijken op Spaans, maar zijn het nét niet. Zelfs si wordt anders uitgesproken. Sta je dan met je goeie gedrag. Gelukkig zijn de Portugezen er sportief over. Ze kunnen lang niet allemaal Engels maar ik krijg hulp en veel warme glimlachjes als ik met handen en voeten iets probeer te bestellen. Het leukste vind ik plekken waar je veel nieuwe woorden kunt leren voor etenswaren zoals de fruitaria (cassave, mijn nieuwe lievelingsknol, is een “mandiòòòca”). Als ik een nieuw woord hoor voor iets herhaal ik het een paar keer, waarbij ik vooral mijn best doe om hun bizarre klemtonen te evenaren. Als je Portugees praat, klinkt je stem als vanzelf zwaar, sexy en een tikje schor. Het heeft denk ik te maken met alle ch klanken en hoe ze de lettergrepen uitrekken midden in het woord, zoals in het woord voor ijs, dat een serveerster me leerde op de allereerste avond in Nelas: “yiiiiiiilo.”
Het klinkt alsof je in een uitgestrekt landschap in een rokerige kroeg staat en een half Spaanse half Russische schone naar je toe komt om je zoveel glazen Macieira te voeren dat je vergeten was dat je naar de Algarve was gestuurd om een driedubbele moord op te lossen… “yiiiiiilo.”

7. Ode aan mijn lieve vrienden

Ik heb het afgelopen jaar bijzonder veel tijd en energie gestoken in nadenken over welke stemmen er in mijn hoofd klinken over hoe een goed leven eruit ziet… En hoe ik het zelf eigenlijk zou willen inrichten. In die zin heeft een burn-out wat overeenkomsten met een off-grid jaar in Portugal. Minus het mooie weer en de bergen ;).
Dus om hier weer een maandje samen te wonen met san en kev is voor mij niet alleen leuk en rustgevend maar ook heel inzichtelijk. Als je midden in de natuur zit met je vrienden en alleen maar leuke dingen doet, krijg je je angsten als ze losbarsten opeens extra scherp! Zonder de ruis van al mijn zelfgecreëerde verwachtingen kan ik uitpluizen welke situaties leiden tot error in mijn hoofd en hoe ik weer kan kalmeren (schermerrondje iemand??). En dan heb ik de liefste vrienden van de wereld om het allemaal mee te bespreken, om mee te huilen en te lachen en te knuffelen tot het allemaal weer zo zacht voelt als prinses Bonnie’s harige buikje. Dus als laatste een ode aan San en Kev, off grid warriors, boeren, bouwers, survivalexperts, en de liefste vrienden die een Tink zich kan wensen. Bedankt dat ik de caravan (aka Jespers bachelor pad) zo lang bezet mocht houden, bedankt voor al het lekkere eten en de warmte en gezelligheid 😍 ik houuuuu van jullie ❤️❤️❤️