Ode aan Alles – Deel 2

Gastblog door Tinka

2. Ode aan het schemerrondje

Er is een pad dat loopt vanuit het huisje direct door de bergen naar een mooie waterval, en daarna mega stijl omhoog naar een top. Perfect om mijn longcapaciteit weer een beetje terug te krijgen na De Ziekte, dacht ik zo. Er zijn bomen in prachtige herfstkleuren en bemoste rotsen en de rivier die megabreed is door de vele regenval deze maanden. Af en toe ruik ik rottend vlees en staat er een stinkzwam te blinken in de berm.

Ik loop het rondje bijna elke dag in de schemering, als ik me besef dat ik nog niet heb gewandeld en het bijna donker is. En de zonsondergang is prachtig vanaf de heuveltoppen! Na een paar dagen besef ik me dat ik al die tijd niemand heb gezien op het pad. Niemand!! Nog nooit!! Misschien zijn de Portugezen niet zulke enorme wandelaars. In de winter. In de schemering. In de regen. Als het pad bedolven is onder modderstromen. Wie zal het zeggen? Ik gebruik het pad nu ook om te dansen en te zingen en te schreeuwen want er is toch niemand. Het is even wennen om zoveel ruimte te hebben voor jezelf! San en/of Kev gaat soms mee en dan gaan we samen rennen en schreeuwen en in plassen stampen.

Een keer lopen we het rondje als het helemaal donker is, maar tegelijk ook helemaal niet omdat de volle maan zo fel schijnt dat de schaduwen van de bomen bijna net zo scherp zijn als in de middagzon. Alle dieren op het terrein zijn ervan in de war. We horen de weerwolven huilen. Grapje. Wel hopen San en ik dat we wilde zwijntjes tegenkomen. Kev hoopt niet dat we wilde zwijntjes tegenkomen want hij vindt dat levensgevaarlijke monsters met slagtanden. Hij neemt een enorme dikke stok mee om ons te beschermen als een soort Super Neanderthaler. Midden in de vallei gaan we op een steen zitten met onze ruggen tegen elkaar aan en filosoferen we over welke huisdieren we het eerst zouden opeten in de apocalyps. Ik zie een heel grote vallende ster die omhoog beweegt en knippert. Echt bijzonder ❤️✨

3. Ode aan de beestjes

Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met deze ode, dus ik denk dat ik op volgorde van grootte ga, te beginnen met Sooph, de hond die vaak met ons meeloopt als we gaan wandelen van de brug in Caldas naar de nieuwjaarsduikplek. We dachten dat ze een beetje erg dik was toen ze zich voor het eerst door het hek worstelde om zich bij ons te voegen, maar ze rolde zich meteen op de rug en toen zagen we tepels en uiers die wezen op zwangerschap. Steeds als ze enthousiast met ons meedraaft de heuvels op en van mijn cashews snoept bidden we dat ze niet opeens begint te baren. Daar zijn niet voor bevoegd hoor. Verder dan “volgens mij hebben we warm water nodig en een schaar” kwam ik niet tijdens de brainstorm. Ze is totaal niet bang voor auto’s, dus zowel Kev als ik heeft haar al een keertje ter bescherming opgetild. Alsof je een nijlpaard van de grond probeert te krijgen. Dat worden 100 puppies❤️❤️❤️

Dan is er Yula, het poedeltje van de buren. Wat een geweld, dacht ik toen ik hier aankwam in een salvo van geblaf en gegrom. Ze ziet er lief uit maar heeft duidelijk haar demonen. Maar wat blijkt, als je haar meeneemt op een wandeling en ze het huis dat ze met hand en tand moet verdedigen niet meer ziet, is ze eigenlijk erg lief. Ondanks dat ze kortere beentjes heeft houdt ze ons makkelijk bij, en als we een halfuurtje hebben gewandeld zien we de endorfines losbarsten en bloeit ze op. Ze neemt de leiding, snuft volop, en kijkt steeds enthousiast achterom of wij het net zo leuk vinden als zij.

Dan Syb! Arme Syb! Syb is het boze oude mannetje van het huisje. Hij wil gewoon zelf kunnen kiezen wanneer hij naar buiten of naar binnen gaat, of hij klitten en teken in zijn vacht heeft, wat hij vangt, etc. Syb is duidelijk voor een kleine overheid. Helaas, dan is hij bij San en Kev aan het verkeerde adres. Als hij weer eens druipnat en goor binnenkomt wordt hij afgedroogd en onder luid protest gekamd. Waarna hij steevast probeert uit te breken door als een soort maki naar de deurklink te springen en zijn poot en neus in de tochtstrip te duwen. Als de deur niet op slot zit lukt dit makkelijk. Het is geweldig. Als ik het niet met mijn eigen ogen had gezien (al duizend keer inmiddels) had ik het niet geloofd. Wat een houdini. Na een tijdje kalmeert hij wel weer en komt hij gezellig knuffelen. Die Syb.

Dan Miss Bonnie, mijn emotionele support kat. Onze band werd gesmeed toen ik ziek was en een paar dagen in bed lag, wat toevallig ook een van haar lievelingsactiviteiten is. Ze lag zo vaak op me of naast me dat ik vermoed dat ze mijn dodelijke bacillen eruit heeft gekneed met haar pootjes. Inmiddels ben ik gepromoveerd tot haar persoonlijke buikmasseur. Als ik begin te aaien, rolt ze op haar rug en strekt ze haar poten boven haar hoofd, spinnend en in afwachting van uren aandacht en ontspanning. We spelen ook vaak met het touwtje, waar ze zo enthousiast van wordt dat haar kleine kopje bijna uit elkaar ploft. Als ik er klaar mee ben maak ik er werk van om het touwtje te verstoppen, zodat haar verslaving binnen de perken blijft.

En natuurlijk de vogels! Er zijn zoveel prachtige vogels in Portugal die we thuis niet hebben. Er is een hop die bevriend is met een aantal kwikstaartjes. Sochtends kun je ze betrappen bij het afvoerstroompje, waar ze etensrestjes pikken die zijn blijven steken. Verder zijn er vogeltjes die eruit zien als roodborstjes maar dan met een grijze borst (san noemt ze: grijsborstjes) en ik zag laatst een goudhaantje. En het zijn er zoveel! Zelfs midwinter hoor je eindeloos veel getjilp en gekwetter uit de vallei komen sochtends. Wat een hemel:)

Qua insecten is het matig druk, er is veel regen gevallen en het heeft natuurlijk gevroren. Ik heb laatst een tijdje een enorme hooiwagen gestalkt die zich had verstopt tussen de pallets. Hij beweegt zich als iets uit een Tim Burton film met die griezelig lange poten waarmee hij voorzichtig zijn omgeving aait voordat hij een stapje zet. Af en toe zie ik een verdwaalde vlinder die zich tegoed doet aan de duizenden duizenden goudsbloemen en wilde radijsbloempjes die op het terrein staan te wuiven. Ik heb zelf ook al wat goudsbloemen in een salade gedaan laatst. Dus we zijn zelf ook een beetje vlinders!

4. Ode aan mimosa

Al sinds ik in Portugal ben gearriveerd gonst het gerucht in het huisje dat er bepaalde gewassen moeten worden voorgezaaid in januari. Onder glas. In een kas dus. Die we helaas niet hebben. Regelmatig bevinden we ons in een lekkere luiersituatie en oppert iemand dat “het bouwen van een kas nu de eerste prioriteit is”. We schuiven wat dichter naar de kachel, nemen een pluizige kat op schoot, en knikken instemmend.

Langzaamaan beginnen er brainstorm flarden te komen. Glas is het mooiste en het meest duurzaam. Maar ook heel duur en er is eigenlijk geen budget voor de kas. Het andere uiterste is gewoon een zeil op de grond pleuren. Dat geeft ook al warmte, had Isabel gezegd. Dan op een dag ben ik gedachteloos een tekening aan het maken van de moestuin, en Kev roept uit: zo moet de kas eruit komen te zien!! Ik kijk verdwaasd naar de tekening, waar inderdaad wel iets op staat dat kasvormige trekken heeft.

Ik blijk een architect, en San en Kev gaan aan de slag om het ontwerp om te vormen naar een echte tekening, met maten, met de stelling van Pythagoras. Opeens hebben we een geraamte ontwerp. Maar waar gaan we dat dan van bouwen? Die keuze is snel gemaakt: mimosa hout!

Mimosa? Dat is toch een drankje dat Britse dames achterover slurpen op de zondagbrunch? Ja maar het is dus ook een boom. Die toevallig overal groeit op ons terrein. Ze heeft prachtige kleine blaadjes waar dromerig licht doorheen valt op zonnige dagen. Op een zo’n zonnige dag gaan we op pad met een handzaag en wat zakmessen om een aantal boompjes die vorig jaar zijn omgehakt om te vormen tot een volwaardige kas.

Het hout is zacht en licht en heeft prachtige kleuren onder de bast. Het is prettig spul om mee te werken. Na slechts een paar dagen, en heleboel liefde en 1 kleine ineenstorting staat het geraamte. Meer over het hele kas bouw proces komt misschien nog!

Ik bouw als side quest een krukje met de zaagrestjes omdat San niet bij de bovenste plankjes kan in het huisje. Later verneem ik dat mijn krukje is gepromoveerd tot meditatie krukje!

Ik ben nu naast architect opeens ook meubelmaker. Bedankt mimosa!❤️❤️❤️