Eerste Reflectie

Sanne

Inmiddels is het alweer bijna drie maanden geleden dat we ons leven in Amsterdam hebben verruild voor het off-grid bestaan. De tijd gaat snel als je geen agenda meer hebt. Een mooi moment om stil te staan bij wat ik tot nu toe heb geleerd. Heel kort valt dit samen te vatten in: “er is altijd iets wat je opgeeft”. Klinkt deprimerend. Valt mee. Laat me het toelichten.

Voordat we vertrokken, hebben we het vaak gehad over wat we opgaven. De luxe van een toilet in je huis, de perfecte havermelk cappuccino op elke straathoek, uitdagend werk waarin je jezelf kan ontwikkelen en vrienden en familie (redelijk) in de buurt. We hebben heel bewust afgewogen of we dat allemaal een jaar lang wilden opgeven in ruil voor meer verbinding met de natuur en een duurzaam leven. Maar we hadden het ook om kunnen draaien: we gaven in ons Amsterdamse leven ook dingen op, die we hier juist wel hebben. Naast de verbinding met de natuur heb ik hier een fysiek gezonder lichaam, veel vrije tijd, weinig stress en veel ruimte voor creativiteit.

In Amsterdam genoot ik er enorm van om in het Beatrixpark de seizoenen te zien veranderen. De hoop die de sneeuwklokjes met zich meebrachten als eerste teken van leven na de winter, de teleurstelling als de magnolia zo snel alweer haar bloesem liet vallen, en de verwondering over de prachtige herfstkleuren die het einde van de zomer tekende. Deze vierkante kilometer zorgde voor een plek waar ik mij onderdeel voelde van het geheel, maar die ik tegelijkertijd ook heel bewust moest opzoeken. Hier, in Portugal, is de natuur er altijd en overal. Of ik nu ’s ochtends naar de moestuin loop en de mist uit het dal zie opstijgen om plaats te maken voor de zon, of als ik ’s avonds naar de wc loop en boven me de prachtig verlichte sterrenhemel zie.

De grootse verassing zit voor mij in de voldoening die ik ervaar door duurzaam leven in de praktijk te brengen. Vijf jaar lang heb ik mij met volledige overgave ingezet om mee te helpen aan het oplossen van de klimaatcrisis, via het bedrijfsleven. Maar het kon soms best demotiverend zijn om al mijn energie stoppen in werken aan een utopische wereld die alleen zichtbaar is in cijfers op een computerscherm, en die bij het openen van een nieuwartikel steeds verder van ons vandaan lijkt. Hier bouw en leef ik die “utopische” wereld zelf. Ik heb de kans om alle theorieën waar ik jarenlang over heb gelezen zelf in de praktijk te brengen. Om dingen te bouwen met materialen van het land en te zien dat een theoretisch concept zoals “circulariteit” in de praktijk nou eenmaal gewoon de makkelijkste en goedkoopste manier van bouwen is. Om te zien dat alles wat je door de gootsteen spoelt in “your own backyard” terecht komt en dat je met een eigen batterij en zonnepaneel geen extra “incentives” nodig hebt om energie te besparen. Natuurlijk is dit een extreem versimpelde versie van de realiteit, maar het voelt goed om in deze afgezonderde wereld gelijk resultaat te zien van alles wat je doet, en te ervaren dat je voor een duurzaam leven geen geluk hoeft in te leveren.

Maar huis en haard verlaten is niet alleen maar leuk. Want al gaf ik veel op voor mijn “oude” leven, voor dit leven moeten we de nabijheid van vrienden en familie opgeven. En dat valt mij zwaar. Ik mis het onderdeel zijn van elkaars leven, in plaats van elkaar op de hoogte houden. Ik mis het koken voor vrienden, om vervolgens een hele avond met elkaar te lachen en je de volgende dag te bedenken dat je eigenlijk nog had moeten vragen hoe het op iemands werk gaat. En in plaats van fantaseren over een leven in de natuur, fantaseren we hier over wat we zouden doen als we één dag in Amsterdam zouden zijn. Gelukkig verplaatst Amsterdam (en omstreken) zich de komende maanden regelmatig naar Portugal. We hebben dan ook enorm genoten van Kevin zijn ouders die op bezoek waren en kijken erg uit naar onze volgende bezoeken!