Porto

Na regen komt zonneschijn, maar helaas komt na zonneschijn ook regen. Heel, heel veel regen. En aangezien we binnen nog geen fijne plek hadden om te zitten, werd het nu toch echt tijd om een bank te kopen. De daad bij het woord voegend, hebben we Nelas en omstreken afgespeurd naar een tweedehands bank. Helaas zonder succes.

En natuurlijk, onze eisen waren een beetje specifiek, maar ik zou toch vooral het aanbod de schuld willen geven. In een straal van 20 km waren in totaal drie en een halve kringloopwinkels te vinden. Die halve was een kringloopwinkel in Viseu waar de banken tot het plafond waren opgestapeld, wat het moeilijk maakte om het zitcomfort in te schatten. Samen met het onvermijdelijke bil op bil contact met de verkoper als je elkaar kruiste in het gangpad en het aanbod van spullen die “van de vrachtwagen gevallen zijn”, waren we het eens met de rating van een 1.8 op Google maps. Kortom, er zat niks anders op. Het was tijd voor de Zweedse meubelgigant met een I. En aangezien de dichtstbijzijnde in Porto is, namen we een douche, gooiden we de etensbakken van Syb en Bonnie extra vol en maakten we er een weekendje van. Och wat is het toch heerlijk om weer even een stadmens te zijn! 

Gratis, maar met een licht zenuwachtig gevoel, lieten we de auto achter in een buitenwijk. Vanaf Joao Dois, niet te verwarren met de halte daarna, Joao Deus, de welbekende “Brazilian self-proclaimed medium, psychic surgeon and convicted rapist”, vertrokken we richting het centrum voor onze eerste stop: de lunch. Ook gelijk mijn hoogtepunt. In een gezellig huiselijk ingericht restaurant, met aardig personeel, écht goed vegan eten en inspiratie op doen voor thuis. Afgetopt met een glaasje wijn. Meer in mijn nopjes krijg je me niet.  

Het hoogtepunt van Kev was door de stad wandelen waar “elk straatje waar je in liep, nog weer gezelliger leek”. Door de kleine steegjes in het oude centrum, langs de porthuizen op de strip met de bekende toeristische trekpleisters, zoals kokosmelk uit een kokosnoot en restaurants met foto’s op de menukaart buiten, liepen we uiteindelijk naar het gegentrificeerde gedeelte met vintage winkels, studentenbarretjes en pleintjes waar Portugezen stonden te borrelen. Om tussendoor her en der neer te strijken voor een koffietje, wijntje of biertje. Misschien nog een biertje. Nog één wijntje dan? De bar met de meest verkochte kleine biertjes van Porto kunnen we natuurlijk niet overslaan.. 

Gered door de uiterlijke inchecktijd, kwamen we uiteindelijk om 23.30 uur keurig aan bij het hostel. Om daar toch nog even een tegenvaller te verwerken te krijgen. Want waar we verlangde naar een bed en een goede nacht slaap, bleek onze kamer een vochtige grot inclusief schimmelgeur en exclusief zuurstof. Naar adem snakkend zakten we op bed, om neer te komen op een plank met laken. Het bordeel naast het hostel leek comfortabeler. 

Gelukkig haalden de ochtend, en na een heerlijk ontbijt bij een tentje verderop namen we afscheid van het stadsleven en waren we klaar voor onze daadwerkelijke missie: de Ikea. En zowaar, bij de eerste bank die we zagen zaten we meteen op één lijn dat dat hem moest worden. Meer tijd kostte het vinden van de juiste kleur kussens, exact in het kleurenschema en passend bij de prachte crèmekleur van de bank. Maar ook dat lukte, en met een auto vol en het nieuwe album van Tino Martin op, reden we in goed gemoed terug naar huis. Om daar tot de realisatie te komen dat een nieuwe crèmekleurige bank en twee katten die met hun modderpootjes in- en uitlopen niet de ideale combinatie is. Dan maar snel wat dekentjes over de bank draperen, ook al passen ze net niet 100% in het kleurenschema.